Nesta obra séguese o ritmo vagaroso do dicir.
A expresión destes versos non está en consonancia con preceptiva ningunha: explora esgazaduras, fendas, desconcertos típicos dos nosos días. O poemario móvese entre o sublime e o popular, tal que, nos tempos modernos que corren, quizais o popular e o sublime sexan cousa semellante: expresar a nosa posición perante a continxencia. Igual ca Epicuro insistiu na prolepse e no pracer da amizade, Manuel Outeiriño insiste na amizade coas palabras e incluso con algunha expresión que dá para matinar na imprecisión vital. A poesía, ben mirada, é o pulso, e non a imaxe, que mantén aínda as arelas; a poesía é onde pousa o remol do sentido.
